Charakteryzuje się zaburzeniem mikroarchitektury kości i zwiększeniem ryzyka złamań. Jej przyczyny są mnogie. Chorują dzieci, kobiety i mężczyźni. Najczęstszą przyczyną u osób dorosłych jest deficyt hormonów płciowych: - u kobiet w okresie około i pomenopauzalnym lub po operacyjnym usunięciu jajników - u mężczyzn z powodu hipogonadyzmu. Częstą przyczyną może być także przewlekłe leczenie lekami przeciw-depresyjnymi, przeciw- padaczkowymi lub sterydami.

Choroba jest podstępna, nie boli, często pierwszym jej objawem jest złamanie po niewielkim urazie. Jednym z istotnych objawów osteoporozy jest zmniejszenie dotychczasowego wzrostu i zaburzenie postawy ciała - zaokrąglenie pleców, opadanie głowy na klatkę piersiową i opadnięcie żeber. Czynnikiem ryzyka osteoporozy są: mało aktywny tryb życia, nikotynizm, nadużywanie alkoholu, nieprawidłowe żywienie - niedobór w diecie wapnia i witaminy D3. Diagnostyka osteoporozy polega na oznaczeniu gęstości kości badaniami densytometrycznymi najczęściej z regionu stawu biodrowego i kręgosłupa lędźwiowego. W przypadku dużych zmian zwyrodnieniowych tych regionów szkieletu, badania należy poszerzyć o klasyczne badania radiologiczne.

Stwierdzenie osteoporozy wiąże się z koniecznością oznaczenia badań laboratoryjnych krwi i moczu w celu ustalenia ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Leczenie osteoporozy polega na wieloletnim (ok. 10 lat) przyjmowaniu leków antyresorpcyjnych oraz preparatów wapnia i witaminy D3, w dawkach ustalonych przez lekarza prowadzącego.

W przypadku osteoporozy powikłanej złamaniami np. złamaniami kręgów kręgosłupa, pacjent jest zaopatrywany w gorset ortopedyczny i może być zakwalifikowany do leczenia operacyjnego metodą wertebroplastyki. Osteoporozy nie można wyleczyć. Przyjmowanie leków nie odbuduje utraconej już masy kostnej, lecz zahamuje albo spowolni jej dalszą utratę. Brak leczenia spowoduje postępującą utratę masy kostnej i doprowadzi nieuchronnie do groźnych dla życia złamań po błahych urazach.